‘Met de pacemaker is niets mis’

Bij de redactie van het IGN zijn naam en omstandigheden van patiënte bekend.

Een falend hart

Na vele jaren van goede gezondheid kreeg ik plotseling te maken met serieuze problemen aan mijn hart. Een operatie was nodig en een pacemaker werd geplaatst.

Omdat dit alles compleet onverwacht gebeurde, kwam ik duizelend van vragen bij de cardioloog. Maar voordat ik ook maar een vraag kon stellen, confronteerde hij mij met de slechte toestand op vele andere plekken in de wereld. Op zulke plekken zou ik met deze aandoening “gewoon” zijn overleden. Oké, ik begreep de boodschap: ik moest blijkbaar vooral dankbaar zijn dat ik überhaupt een behandeling kreeg, en zeker niet zeuren over de mogelijke implicaties van de plaatsing van de pacemaker. Er was niets aan de hand, verzekerde de arts mij: “U kunt gewoon alles doen zoals voorheen”. Roeien werd alleen afgeraden, want dan zou de pacemakerdraad kunnen breken na verloop van tijd. Als dat alles is…, dacht ik bij mezelf. Ik zou dus weer lekker aan mijn conditie kunnen gaan werken en het zou allemaal wel goed komen. 

Maar hoe ik ook bleef werken aan mijn conditie, ik bleef me niet fit voelen. Conditie opbouwen ging maar matig en regelmatig voelde ik me echt beroerd. Toch maar weer een afspraak gemaakt. Een andere cardioloog. Maar weer werd mij verzekerd dat er niets aan de hand was: ‘Met de pacemaker is niets mis.’ En zo ging het vele keren. Steeds weer wuifden zij mijn klachten weg en verzekerden mij op stellige toon: ‘Met de pacemaker is niets mis.’ 

Toen dezelfde klachten zich voor de zoveelste keer aandienden, zei een vriendin, die een medische achtergrond had, tegen mij: ‘Dit kan zo niet langer, ik ga met je mee.’ Maar voor wij opnieuw naar de cardioloog gingen, hebben wij ons lang voorbereid op het gesprek, om duidelijk te krijgen waar voor mij precies het probleem lag.

Een gesprek met een betrokken vriendin

Emotioneel werkte het enorm bevrijdend dat zij serieus, met interesse en kennis naar mijn klachten wilde kijken. Ik voelde me door haar serieus genomen. En omdat ik serieus werd genomen – als heel mens werd aangesproken en niet alleen als patiënt met een specifieke aandoening – kon ik helderder nadenken. Zij keek verder dan een falend orgaan en de voorgeschreven geneeskundige behandeling daarvan, een behandeling die bij voorbaat de zegen van de medisch-specialisten lijkt te hebben. De medisch-specialisten hadden toch gedaan wat het protocol hun voorschrijft? Blijkbaar werd er van mij verwacht dat ik mij dan ook geholpen zou voelen.

Samen naar de specialist

Zo gingen wij samen, ‘gewapend’ met een van tevoren opgestelde en secuur gerepeteerde vragenlijst, naar de specialist. In eerste instantie beantwoordde hij al mijn vragen, in sneltreinvaart, in voor mij onbegrijpelijk Latijn. Aangemoedigd door mijn vriendin, liet ik me niet zo makkelijk uit het veld slaan. Ik bleef de vragen herhalen totdat het antwoord voor mij te bevatten was. Zo kwamen we gedrieën verder en kwamen we tot de conclusie dat hartrevalidatie voor mij op dat moment de meest geschikte behandeling was. Daar leerde ik om mijn hart te vertrouwen en kon ik mijn leven weer oppakken. De pacemaker is prima, maar soms is er meer nodig.

Wil je reageren?
Stuur een mail naar: info@integraalgezondheidsinstituut.nl