“Uit de gebroken spiegel, over loslaten en vernieuwen”

door Yvonne Mekaoui
(Yoga en Meditatiedocent, Fluitiste)

In 2004, drie dagen voor kerst, kreeg ik te horen dat ik borstkanker had. Ik was toen zesendertig, en moeder van twee kinderen. Het bericht kwam binnen als een donderslag bij heldere hemel. Mijn leven was opeens als een gebroken spiegel. Zou ik er volgende kerst nog zijn?

Vergankelijkheid en grote onzekerheid over de toekomst dienden zich plotseling aan. Al het vertrouwde, alle veronderstelde en zo vanzelfsprekend voelende houvast, lag ineens in scherven.

De eerste dagen na het nieuws was ik in totale schok.

Maar vanuit diezelfde heldere hemel en te midden van de scherven van wie en wat ik dacht te zijn opende diezelfde lichtende donderslag me tegelijkertijd voor een grotere en weidse ruimte.

En kreeg ik als een uitreikende hand een lichtlijn van en naar boven aangeboden die me stevig en duidelijk in mijn eigen as, mijn menselijk bestaan en op deze aarde plaatste.

Voelde ik me plotseling vanzelfsprekend verbonden met het grotere. Met als eenduidige vraag: Wil je leven? Lééf dan! Ga stáán, bén er!

De neiging te luisteren naar en me aan te passen aan de wereld om me heen keerde zich om naar een aanpassen en luisteren naar binnen toe.

Voor het eerst in mijn leven werd het voor mij gevoelsmatig heel duidelijk wat ik moest doen; welke behandeling, welk ziekenhuis, welke aanvullende, alternatieve en spirituele zorg het meest passend waren.

Met één been in de reguliere zorg – waar ik alle behandelingen heb gedaan die zouden bijdragen aan mijn fysieke herstel – en één been in de alternatieve-spirituele (zelf) zorg, als heling van mijn energetisch en causale lichaam: het geheel.

Al wilde ik heel graag verder en nog heel lang leven, was dit een reis zonder uitkomst of doel, want er was een diep besef dat dat niet in mijn handen lag. Het was eerder als een zoektocht en binnenwaartse reis, een ‘reis’ naar wie ik werkelijk ben. Naar de altijd aanwezige bron van leven, kracht, liefde en eenheid. De ondergrond van het bestaan. Die bleek dan ook de meest wezenlijke ondersteuning in deze intense tijd.

En werd aangedreven door een oprecht, puur en sterk innerlijk gevoel en verlangen, zonder verdere kennis van spiritualiteit op dat moment.

Het voorgestelde behandelplan, en ook de manier waarop met mij contact gemaakt werd – ik voelde me nummer zoveel in de rij – ‘zo’n kleine borst die kan maar beter geamputeerd worden’- ben ik voor een second opinion naar een ander ziekenhuis gegaan. Het voelde daar als een warm bad, zoveel menselijkheid, kundigheid, een heel ander en voor mij veel kloppender behandelvoorstel. Ik kreeg hier hoop, ik werd gezien, mijn leven deed ertoe. Zo koos ik voor behandeling in Amsterdam, ook al was dat op flinke afstand van Nijmegen.

Chemo’s, operaties en bestraling (dat kon dan weer in Nijmegen) volgden, over een periode van zo’n acht maanden tijd.

Via een boek over een helende reis deed ik een therapiesessie bij een Journey therapeute. Zij noemde de naam van een orthomoleculair oncologisch arts in Dieren, waar ik geboren ben. Deze arts noemde de naam van William Yang, yoga en meditatieleraar verbonden destijds aan het Taborhuis in Nijmegen. Kraakhelder dat ik daar moest zijn, deze naam had ik al eerder gehoord en onthouden voor het geval dat…. En dat was nu.

Daarnaast kocht ik twee of drie boeken over meditatie en zelf-healing. En met dit hele pakket ben ik aan de slag gegaan. Mijn ziek-zijn was ook een werken aan mezelf, ik had er een nieuwe baan aan; eigenlijk een ‘ontwerken’ in de zin van inzicht verkrijgen in alles wat ik niét ben, wat me als ballast verdichtte, vernauwde, om zo weer ruimte te krijgen voor de heilzame levensstroom. Grote en kleine wonderen openbaarden zich vanzelf. Het ziekteproces en de effecten van de behandelingen leverden daarbij als vanzelf hun bijdrage, ontdeden mij van alle uiterlijke schijn, schoonheid en patronen, brachten me naar het leven in het moment. Regulier, alternatief en het grotere ‘werkten’ samen, kwamen ín mij feilloos samen. Zonder dat ik daar in het ziekenhuis over sprak.

Wat essentieel was bleef over, kreeg volop ruimte.

Elke dag werd een nieuwe dag in het volle leven.

Zo kreeg ik op jonge leeftijd geconfronteerd met de dood meer levenslust dan ooit tevoren, én de diepe ervaring dat je het Leven zelf bént. Op elk moment en in elke omstandigheid, en ongeacht de tijd die je nog in dit lichaam woont.

Mijn verhaal en zoektocht is in eerste instantie niet als boek geschreven, maar als behoefte van binnenuit net na de behandelingen om op papier te zetten wat er allemaal gebeurd was. Het grote loslaten en vernieuwen, dat wat de ziekte me gebracht had. Toen ik het mijn toenmalige yogaleraar liet lezen omdat hij er wellicht iets aan had, wilde hij het graag dat het als boek uitgegeven zou worden. Ik heb toen besloten het verhaal in al haar zuiverheid en eerlijkheid, zonder te schrappen en aan te passen, te laten publiceren. Vergezeld van de boodschap dat iedereen in zijn of haar leven, met ziekte of andere (existentiële) crisis geconfronteerd, zijn of haar eigen weg dient te gaan. De weg van een ander kan je niet na doen. Dat ‘werkt’ niet. Je openen voor je eigen weg, te voelen en volgen wat uit jou voortkomt, is wat zich met jouw unieke authentieke levensstroom en kracht verbindt.

Ik ervaar de essentie van (mijn) ziek-zijn, maar van welke crisis dan ook, als een uitnodiging en kans  om er compleet zoals je bent te mogen zijn, innerlijk op te staan, diep te mogen gaan vóelen; wat heb ík nodig? Waar wordt ík ‘beter’ van? Wat past bij mij? Te voelen dat het echt om Jou gaat. Samen met je dierbaren. En alles in je, van de oppervlakte naar de dieptelaag, bestaansrecht te geven.

En voorbij aan dat alles diep te mogen vertrouwen dat, hoe het ook gaat, uiteindelijk alles goed is…

Aanwezig te zijn en een balans te mogen vinden tussen in eigen handen nemen én uit handen durven geven.

Reacties op het boek zijn nog steeds heel bijzonder, zowel van mensen die zichzelf herkenden in het ziekteproces, als van hun naasten, als van mensen die niet ziek waren geweest en desondanks dit onderliggende universele proces herkenden, tot iemand die een zelfmoordpoging had gedaan en dankzij het boek weer zin in het leven had gekregen en uit haar depressie was gekomen. Het boek bleek niet alleen een verhaal met herkenbare menselijke ups- en downs – een zoektocht – maar een verhaal dat meer dan over ziekte over Leven gaat.

Als je het boek wil aanschaffen: klik hier.

Wil je reageren op deze blog? Stuur dan een mail naar reactie@integraalgezondheidsinstituut.nl